Η ανεργία χτυπά ως τα βάθη της ψυχής

Ο καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας κ.Γρ. Ποταμιάνοςφωτίζει μια παράπλευρη απώλεια της οικονομικής κρίσης
Η ανεργία χτυπά ως τα βάθη της ψυχής
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
| Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΦΟΒΟΥΣ που απέχουν ελάχιστα από το να γίνουν πραγματικότητα έφερε στην επιφάνεια η προχθεσινή εκτίμηση του υπουργού Εργασίας κ. Α. Λοβέρδου, στη Βουλή, για εκτίναξη της ανεργίας στο 12%, στα τέλη Μαρτίου. Το φαινόμενο χτυπά μαζικά πια την πόρτα του Ελληνα, και κυρίως της Ελληνίδας, καθώς το ποσοστό των γυναικών που πλήττονται είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο των ανδρών. Το εύρος του δεν επιτρέπει αμφιβολίες ως προς την επιρροή στην εγχώρια καθημερινότητα, εν μέσω κρίσης. Το βλέμμα όλων, και κυρίως των ειδικών, στρέφεται πλέον
στη μορφή αλλά και στον βαθμό της επιρροής αυτής. Οδηγεί η ανεργία σε διαταραχές της ψυχικής υγείας; Ο τρόπος με τον οποίο οι ψυχολογικοί, βιολογικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί αλληλεπιδρούν ώστε η απώλεια της εργασίας να επιφέρει προβλήματα δεν είναι σαφής.

«Σύγχρονες μελέτεςεπιβεβαιώνουν ότι η ανεργία προκαλεί ψυχολογικά φαινόμενα, ανάλογα με αυτά της απώλειας, όπως είναι για παράδειγμα ο θάνατος, το διαζύγιοή γενικότερα το τέλος μιας σχέσης » εξηγεί ο κ. Γρ. Ποταμιάνος, καθηγητήςΚλινικής Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. « Μολονότι η εργασία είναι κοπιαστική και χρονοβόρα για τον άνθρωπο,του παρέχει εν τούτοις υπαρξιακό περιεχόμενο,συναίσθημα ικανοποίησης και αναπτύσσει την προσωπικότητά του. Η εργασία ως φυσική και πολιτισμική ενέργεια, ως ένωση φυσικής και ψυχικής κόπωσης, ανταποκρίνεται στη βιολογική ανάγκη του ανθρώπου να επιβαρύνει αναλογικά και ομοιοστατικά τις δυνάμεις του, να τις αναμετρά με ανάλογες συγγενείς δυνάμεις, ακόμη και με τα στοιχεία της φύσης».

Η ψυχολογική «καριέρα» του ανέργου έχει ασφαλώς τα δικά της, ιδιαίτερα στάδια. Το πρώτο χαρακτηρίζεται από την αίσθηση του σοκ, καθώς ο άνεργος δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν έχει πλέον δουλειά. Επεται η άρνηση του γεγονότος, φάση κατά την οποία το άτομο διακατέχεται από αίσθημα αισιοδοξίας. Προσδοκά ότι θα βρει δουλειά, και μάλιστα σύντομα. Το τρίτο στάδιο είναι και το χειρότερο: έπειτα από εβδομάδες, ή και μήνες επίμονης αναζήτησης εργασίας, παρουσιάζει συμπτώματα άγχους, απαισιοδοξίας, πολλές φορές και κατάθλιψης. « Η σχέση ανεργίας και ψυχικής υγείας θέτει μια σειρά από καυτά ερωτήματα, πρωτίστωςως προςτη μορφή των ψυχιατρικών υπηρεσιών που παρέχονται στον άνεργο» συμπληρώνει ο κ. Ποταμιάνος. « Βασικό, με άλλα λόγια, είναι το αν ο άνεργος χρειάζεται ψυχίατρο ή εργασία! Από την άλλη πλευρά, απαντήσεις αναζητούνται για τον ρόλο του κλινικού επιστήμονα, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει - πολλές φορέςανεπιτυχώς- ψυχολογικές διαταραχές, που αποτελούν έκφραση ενός κοινωνικού φαινομένου».

Και καταλήγει ο καθηγητής: « Είναι θλιβερό ότι στην “υπερσύγχρονη”, “ευρωπαϊκή” Ελλάδα, όπου η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων για την Υγεία δεν φαίνεται να ξεπερνά το 10%, δεν υπάρχουν συστηματικές μελέτες που να διερευνούν τη σχέση μεταξύ ανεργίας και υγείας. Τα υπουργεία Υγείας και Εργασίαςτι λένε για αυτό;».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=321366&dt=21/03/2010#ixzz0nbpcNOzw

ΔΡΟΜΟΙ της ανάγκης

ΔΡΟΜΟΙ της ανάγκης



Πριν από πέντε...
... χρόνια το είχαμε γράψει χωρίς να το πολυπιστεύουμε: «Μπορεί στο μέλλον να το δούμε κι αυτό: να αυξάνονται οι αγοραπωλησίες ανθρώπινων οργάνων ανάλογα με το κόστος ζωής και τον πληθωρισμό».

Ήταν τότε...
... που ο φιλόσοφος Τζον Χάρις δήλωνε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» ότι «είναι υποκριτικό να λέμε πως η αγορά οργάνων από ζώντες πωλητές ισοδυναμεί με εκμετάλλευση των φτωχών». Κι ήταν τότε που ο Αμερικανός νομπελίστας της Οικονομίας Γκάρι Μπέικερ πρότεινε να επιτραπεί η ελεύθερη αγοραπωλησία μελών του ανθρώπινου σώματος. Μετά την απόλυτη ελευθερία του εμπορίου, η απόλυτη «ελευθερία» του ατόμου: να πουλάει το ίδιο του το σώμα. Με την ανέχεια που φέρνει η οικονομική κρίση, επιστρέφουμε πάλι στα μεσαιωνικά χρόνια του βαμπιρισμού. Ο φτωχός Τρίτος Κόσμος, που ήταν μέχρι τώρα ένας παράδεισος οργάνων προς μεταμόσχευση για τους πλούσιους Δυτικούς, μετακομίζει στον πρώτο. Το Ίντερνετ βρίθει από φουκαράδες που πουλάνε το νεφρό τους. Μα κι από σύγχρονα βαμπίρ που σκύβουν να ρουφήξουν το αίμα από τα θύματά τους. Με τη μεγάλη άνοδο της ανεργίας, μερικοί μηχανεύονται χίλιους δυο τρόπους για να κερδίσουν από τη δυστυχία των πολλών.

Είστε άνεργοι; ...
... γράφουν στα διαφημιστικά τους. Θέλετε λεφτά; Δεν χρειάζεται να περιμένετε στις ουρές του ταμείου ανεργίας. Γιατί η εταιρεία «ΤheΗairΤrader. com» σκέφτεται πριν από σας για σας. Αυτή η εταιρεία που φέρνει σε επαφή αγοραστές και πωλητές μαλλιών, υπόσχεται αμοιβές χιλιάδων δολαρίων. Μα ακόμη κι αν δεν έχει κάποιος μακριά και ωραία μαλλιά, πάλι μπορεί να βγάλει ένα καλό μεροκάματο με τη βοήθεια της οργάνωσης «Ρlasma Ρrotein Τherapeutics». Μπορεί να πουλά σε αυτήν πλάσμα αίματος έναντι 25 δολαρίων, δύο φορές την εβδομάδα. Φτάνει μονάχα να μην είναι ασθενικός ή λιπόψυχος. Γιατί θα χρειαστεί να μείνει κάθε φορά καθηλωμένος για 45 λεπτά, με μια χοντρή βελόνα στη φλέβα. Η ανέχεια όμως προσφέρει και άλλες πολλές «επιλογές». Μια γυναίκα στην Αμερική μπορεί να κερδίσει μέχρι και 30.000 δολάρια, σύμφωνα με το «Χάφιγκτον Ποστ», πουλώντας τα ωάριά της. Το τίμημα; Θα αποκτήσει παιδιά που δεν θα τα γνωρίσει ποτέ. Και ποιος ξέρει τι μπορεί να πάθει στο μέλλον από τις ορμόνες που θα της χορηγηθούν στη διάρκεια της συνεργασίας της με τις τράπεζες ωαρίων. Όσο για τους άνδρες δωρητές σπέρματος, αυτοί αμείβονται πολύ λιγότερο από τις γυναίκες.


«Το σώμα μας...
... δεν είναι ένα περιουσιακό στοιχείο όπως το σπίτι μας», έλεγε ο Άλαστερ Κάμπελ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. «Αν το σπίτι μας είναι δικό μας, μπορούμε να το πουλήσουμε. Όμως, μέσα στο σώμα μας είναι ενσαρκωμένος ο εαυτός μας». Το σύστημα που ξεπούλησε τα περιουσιακά μας στοιχεία, τώρα ξεπουλάει και τον εαυτό μας. Ζήσαμε σε αυτό το σύστημα την προσωποποίηση των πραγμάτων. Τώρα ζούμε την πραγμοποίηση των προσώπων.