ΑΝΕΡΓΙΑ, πρώτο ζήτημα πάλης όλου του κινήματος νεολαίας

ΑΝΕΡΓΙΑ, πρώτο ζήτημα πάλης όλου του κινήματος νεολαίας
του Δημήτρη Γκόβα
Για το κίνημα της νεολαίας, η πάλη κατά της ανεργίας αποτελεί κομβικό ζήτημα, μαζί με τη μάχη για τη μόρφωση και τα ευρύτερα δικαιώματά της. Μισό εκατομμύριο είναι επίσημα οι άνεργοι στην Ελλάδα το εξάμηνο αυτό, από τους οποίους οι 223.000 νέοι 20-29 ετών. 1 στις 3 θέσεις εργασίας των νέων είναι μερικής απασχόλησης. Οι έννοιες του 8ώρου ή του ωραρίου, του βασικού μισθού και της κοινωνικής ασφάλισης είναι έννοιες προς εξαφάνιση. Οι ειδικότητες, ιδιαίτερα οι «μίας χρήσης» από το πλέγμα ΙΕΚ, ΤΕΣ, προγράμματα κατάρτισης, απαξιώνονται γρήγορα.
Είναι φανερό ότι τα τείχη ανάμεσα στην εργασία και την ανεργία έχουν σπάσει, και στη θέση τους έχει δημιουργηθεί ο «απασχολήσιμος». Γι' αυτό και η μάχη κατά της ανεργίας είναι μάχη των νέων εργαζόμενων και όλου του κόσμου της εργασίας που ζει συνεχώς την απειλή. Είναι όμως και μάχη της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας κάθε βαθμίδας, που βλέπει σχεδόν σίγουρο το μέλλον της είτε στα ταμεία του ΟΑΕΔ, είτε σε κάποιο κυνήγι προγράμματος «ειδίκευσης και κατάρτισης».
Αυτή η μάχη, δεν μπορεί να δοθεί από τη σκοπιά της «ευαισθησίας» ή της «φιλανθρωπίας». Δεν αφορά σε κάποιους κοινωνικά αποκλεισμένους, και άρα οι λύσεις που προτείνονται στο πρόβλημα της ανεργίας κινούνται σε εχθρική -για τα συμφέροντα των νέων και των εργαζόμενων- κατεύθυνση, αφού «αντιμετωπίζουν» το πρόβλημα με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, την επιδοτούμενη δημιουργία «νέων θέσεων εργασίας» (δώρο στην εργοδοσία και το κεφάλαιο) αλλά και τις προτάσεις για «μείωση» - ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου ή με τη μερική απασχόληση, δηλαδή το σπάσιμο κάθε εργασιακής μονιμότητας, που θα «πολλαπλασιάσει» (δηλαδή θα διαιρέσει) τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας. Οι διεκδικήσεις μας, συνδυάζοντας άμεσα αιτήματα οικονομικής και κοινωνικής επιβίωσης των ανέργων, δεν μπορούν παρά να έχουν στον πυρήνα και τη στόχευσή τους τη δυνατότητα της εποχής για πλήρη και σταθερή απασχόληση με αξιοπρεπείς όρους και αποδοχές, να αντιπαρατίθενται δηλαδή με τους νόμους της αγοράς και τους κέρδους.
Ας το πούμε καθαρά. Προϋπόθεση, αλλά και δυνατότητα της εποχής, για να μειωθεί δραστικά η ανεργία, είναι η ριζική και αποφασιστική μείωση των ωρών εργασίας (π.χ. στις 30 εβδομαδιαίως), με μόνιμο και σταθερό πενθήμερο και ταυτόχρονη αύξηση των αποδοχών, ώστε να μπορούν όλοι να ζουν αξιοπρεπώς από ένα μισθό, καθώς και η σύνταξη στα 55 για όλους. Με σταθερό στόχο αυτά, αιτήματα των αγώνων μας μπορούν και πρέπει να είναι η ανατροπή του νόμου Παπαϊωάννου για τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και το επίδομα ανεργίας στο ύψος του βασικού μισθού για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις και χρονικό όριο. Ο συνυπολογισμός της περιόδου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια, η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους ανέργους ή εργαζόμενους, η εγγραφή όλων των ανέργων στα εργατικά σωματεία, η μη καταβολή δημοτικών φόρων από τους ανέργους, δωρεάν τηλέφωνο και συγκοινωνίες για την περίοδο αναζήτησης δουλειάς και πολλά άλλα. ’λλο ένα σημείο αιχμής είναι το θέμα των μεταναστών και η απάντηση που χρειάζεται η ρατσιστική υστερία, ότι δήθεν φταίνε για την ανεργία, με αίτημα την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων στους ξένους εργάτες.
Η κινητικότητα γύρω από το θέμα της ανεργίας επαναφέρει το ερώτημα των δρόμων οργάνωσης των ανέργων αλλά και του περιεχομένου της πάλης. Αυτό που χρειάζεται καταρχήν είναι η συσπείρωση και κινητοποίηση όλων των ανέργων, υποαπασχολούμενων και μερικώς απασχολούμενων, αποφοίτων όλων των βαθμίδων, εργαζομένων, φοιτητών και μαθητών, με στόχο τη διαμόρφωση προγραμμάτων πάλης κάθε κινήματος και χώρου για τα δικαιώματα στη μόρφωση και τη δουλειά στην κατεύθυνση ενός Νέου Εργατικού Κινήματος των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν να δημιουργηθούν παντού «ενώσεις» κατά της ανεργίας, να ενισχυθούν οι προσπάθειες για σωματεία ανέργων και εργαζομένων, παράλληλα με την ουσιαστική ενίσχυση των αγώνων των εργατικών συσπειρώσεων, σχημάτων και σωματείων, σε αντίθεση με τις θέσεις του υποταγμένου επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος, που επικροτεί τις θέσεις της κυβέρνησης και της Ε.Ε. για την απασχόληση, αλλά και κόντρα στις λογικές της «ανάπτυξης» και των προτάσεων για τη σωτηρία των επιχειρήσεων, που εγκλωβίζουν τα συμφέροντά μας ξανά στα γρανάζια των νόμων της αγοράς.